Volunteer Nga Po Kasi

Nagsimula sa isang kusang loob at simpleng pagtaas ng kamay.

May sweldo ba d’yan?

Yan ang una kong naririnig sa mga tao pag sinasabi kong magvo-volunteer ako sa isang institusyon natin dito sa Pinas na tumatanggap ng mga volunteers para sa kanilang mga adhikain. Nadala talaga ako at nakapag-isip ng malalim sa tanong na iyon ng una kong marinig.

“Volunteer nga ‘di ba?”, gusto ko sanang sabihin.

Hindi ko naman talaga maaalis sa kanila ‘yon. Sa hirap siguro ng buhay ngayon, bayani ka na pag nagta-trabaho ka ng walang bayad.

Panganay ako. Isang rehistradong nurse dito sa ating bansa. Naiintindihan ko naman sila sa puntong iyon. Kailangan kumita ng pera upang kumain, para mabuhay.

Ngunit ‘di rin natin maiaalis na sa sobrang paghahangad natin na kumita ay nakakalimutan talaga natin ang esensya kung bakit tayo nagta-trabaho. Lahat naman siguro ng trabaho ay naglalayong tumulong sa iba. Teacher, Nurse, Doktor, Konduktor, Driver, Government Official, Waiter, kahit isang simpleng Janitor. Lahat ng ‘yan ay iisa ang layunin. Ang magsilbi at tumulong sa iba. ‘Yun nga lang ang pagkakaiba eh ang iba may bayad na.

Kung itatanong natin sa isang doktor ang dahilan bakit sila pumupunta sa mga barrio at kabundukan upang manggamot kahit walang bayad, iisa lang ang magiging sagot nila. Dahil ang lahat ay may karapatan na maging malusog at maging malaya sa anumang sakit o karamdaman.

Kung isang guro naman ang tatanungin kung bakit tinitiis nila ang maglakad ng malayo at umakyat sa kabundukan para turuan ang mga katutubo nating kababayan, iisa lang din naman ang siguradong magiging sagot nila. Dahil ang mga batang kanilang tinuturuan ay ang susunod na henerasyon at kinabukasan ng ating bayan kung saan may karapatan ding matuto at maturuan.

Hindi pang sarili, kundi para sa iba.

Nakakalungkot mang isipin ngunit sila minsan ay nagiging biktima ng pang-aapi at pagmamaliit ng lipunan. Ang mga taong nagtatrabaho ng tapat kahit walang kita, sila pa minsan ang napapagkamalang rebelde at kalaban. Ang mga taong iwinawaksi ang sariling kapakanan para sa kanilang mga kababayang kapos sa buhay na minsa’y nababaliwala at nakakalimutan.

Kapos sa araw araw na pangangailangan, at kung minsa’y binabansagan pang komunista at walang Diyos ng mga taong simbahan.

Walang kabayaran kundi ngiti, pagpapasalamat at kung minsan ay luha ng kaligayahan. Ang maramdaman na kahit munting paraan ay nakatulong ka sa kanila upang mabawasan ang bigat na kanilang dinadala, ang maramdamang nabawasan mo ang populasyong malungkot, ang makabawas sa kabalisahan at takot.

Kung isa ka ring volunteer katulad ko, katulad namin, o kaya’y isang simpleng taong may malawak na pagi-isip, t’yak maiintindihan mo ito. At kung isang araw ay makakatagpo ka rin ng taong magtatanong sayong “may sweldo ba d’yan?” mag-isip ka rin ng malalim saka taas noong sumagot:

“Volunteer nga po kasi, ‘di ba?”.

.anne.