Ang Bilis Ng Oras 'Pag Kasama Kita

Umaga nanaman, pinananabikan ko itong araw na ito. Makikita nanaman kita, magkikita nanaman tayo.

Parang kailan lang noong huli tayong nagkita, parang kailan lang noong nagdadasal akong hindi sana  magtagal at magkita nanaman tayo, ngayon ay heto at nakaporma nanaman ako at aalis upang makita ka. Pumipili nanaman ng damit na maisusuot, nagaayos nanaman ng buhok, naglalagay nanaman ng pabango.

Sobrang nananabik akong humakbang paalis, saglit na oras na lang ang bibilangin at makakausap nanaman kita, makikita ko nanaman ang mga ngiti mo, matititigan ko nanaman ang mga mata mo.

Pababa na ako ng sasakyan, hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko, pabilis ng pabilis ang kabog sa dib-dib ko, palakas ng palakas habang hinahanap ko ang mukha mo sa gitna ng napakaraming tao. Nang mamukhaan kita, biglang tumalon ang puso ko sa tuwa. Ayon ka at nakatingin sa akin, naghihintay. Hindi ako pwedeng magkunwaring hindi natuwa ng makita kita. Hindi ko maaaring itago ang nararamdamang tuwa.

Isa lang ang hiling ko ngayon habang naglalakad tayo at kinakausap kita, sana ay hindi na matapos ‘tong araw na ‘to, sana huminto ang ikot ng mundo upang maghapon akong nakatitig sa mga mata mo. Hinawakan mo ang mga kamay ko, naramdaman kong muli ang palad mo, sobrang pinanabikan ko ‘yon ng matagal na panahon, tinapat mo ito sa dibdib mo, hindi ko alam ang gusto mong sabihin, nais mo bang maramdaman ko na parehas tayo ng nararamdaman? Ngunit wala akong pakialam, ang alam ko lang ay hawak mo itong muli at ayoko nang mabitawan mo iyon, kahit na saglit.

Wala akong pakialam kahit pagtinginan tayo ng mga tao dahil sa lakas ng tawanan natin, wala akong nakikita kundi ikaw at ang mga ngiti mo. Wala akong pakialam kahit anong itsura ko sa sobrang paghalakhak o kahit ano pa man ang maging ayos ng buhok ko, dahil isa lang ang alam ko, ang kasama natin ang isa’t isa at iyon ang mahalaga. Wala akong pakialam kahit maligaw tayo sa lugar na itong unang beses natin puntahan, ang mahalaga ay hawak mo ang mga kamay ko at alam kong hindi mo ako iiwanan saan man tayo mapunta. Wala akong pakialam kahit na saan tayo kumain, ang mahalaga ay kasama kita sa isang lamesa. Wala akong pakialam kahit matapilok, mauntog o madapa ako sa harapan mo dahil alam kong ako pa rin ang pinakamangandang babae para sa paningin mo.

Isa lang ang hinihiling ko ngayon, sana araw araw ganito. Sana oras oras kitang makasama. Ayoko na ulit mangulila. Pinipilit kong pinapaniwala ang sarili kong masyadong nauuna ang oras sa relo ko. Kahit ano gagawin ko upang mas mapatagal pa ang oras nating magkasama.

Kahit ayoko, lahat ay kailangang matapos. Para akong isang katulong na naging prinsesa na kailangang magmadali sa pag-uwi. Ayoko man ngunit kailangan ulit kitang bitawan.

Narito nanaman tayo, hinatid mo akong muli upang sumakay sa karuwahe kong yari sa kalabasa. Ayoko pang bumitaw pero kailangan na. Tumalikod na ako nang biglang naisip kong kailan ko ibaon ang ngiti mo sa pa-uwi ko, kaya nilingon ulit kita upang makita iyon sa huling pagkakataon. Hindi ako nabigo, nakangiti kang nakatingin sa akin, nagpaalam at para bang sinasabing maghihintay kang muli.

Natapos ang araw nating magkasama. Ngayon ay heto ako at inaalala ang lahat, ayoko kitang kalimutan, ayoko makalimutan ang lahat, kahit isang detalye sa lahat ng nangyari.

Pumikit ako upang muling manalangin. Hihintayin ko ulit ang umagang pinananabikan ko. Ang makita kitang muli. Ang magkita ulit tayo.

.anne.